1ο Δημοτικό Σχολείο Ν. Ιωνίας

Ποίημα για το σχολείο μας

Το 1ο Δημοτικό Σχολειό

Εψές το είδα το Σχολειό

στα φώτα τυλιγμένο,

στα γαλανά του χρώματα

της προσφυγιάς γερμένο.

Έλαμψε μες στα μάτια μου

και τη Μικρά Ασία

μου θύμισε ? αλύτρωτες

πατρίδες και θρησκεία!

Φτερούγισε η σκέψη μου

στο μαύρο «είκοσι δύο»,

που έφτασαν οι Έλληνες

χυτοί με κάποιο πλοίο.

Όλοι απ’ τα παράλια,

της «μαύρης» Ιωνίας,

πήραν κουρέλι την ψυχή,

απόστημα της βίας,

και πόντεψαν, χωρίς κουπί,

εδώ στη μάνα Ελλάδα,

με το σταυρό στο χέρι τους,

στην Παναγιά λαμπάδα!

Φτώχια και πείνα κι αρρωστιά,

μύρια τα βάσανά τους!

Σε δυο οργιές οικόπεδο

φώλιασαν την καρδιά τους!

Το παρελθόν τους αχανές,

το μέλλον θαμπωμένο,

τη νύχτα ένα όνειρο,

τη μέρα ξεχασμένο.

Το είδα πάλι το Σχολειό

τη νύχτα φωτισμένο

με προβολείς, στα φωτεινά

τα κύματα λουσμένο.

Θέλουν να παίξουν τα παιδιά

μα… νηστικά ξυπνάνε,

θέλουν να μάθουν γράμματα

… ξυπόλητα γυρνάνε.

Κι ο Βενιζέλος έσκυψε

και θεμελιώνει λίθο,

εγκαινιάζει το Σκολειό,

ποτίζοντας το μύθο.

Φωτιά τα προσφυγόπουλα

του Προμηθέα πήραν!

Στις τέχνες και τα γράμματα

και πάλι πρώτοι ήρθαν!

Έλαμψε πάλι η Ελλάς

σ’ ανατολή και δύση

κι η Ιωνία μ’ άλματα

ξεπέρασε τη φύση!

Κι ήρθ’ ο Σεπτέμβρης άγριος

στα δύο παρά ένα

και με σεισμό το τσάκισε,

το πρώτο… αυτό …το ΕΝΑ!

Κι όλα τα προσφυγόπουλα

θυμήθηκαν τα μαύρα,

τα χρόνια, που ξετόπισαν.

Ξεπήδησαν σα λάβα!

Όχι! ετούτο το Σκολειό

δεν είναι όπως τ’ άλλα!

Κι από ‘ξαρχής το στέριωσαν

για ιδανικά μεγάλα!

Τώρα κοιτάξτε το κι εσείς

και θα συγκινηθείτε,

θα πείτε το … «χαλάλι του».

Πρόσφυγες, φιληθείτε!

Νέα Ιωνία, 8 Απριλίου 2002

Λεωνίδας Φανερός

( Ποίημα από τον κύριο Λόλα Λεωνίδα συνταξιούχο συνάδελφο και Διευθυντή

του σχολείου μας.)

• Επόμενο